Liefde is wat voorop zou moeten staan, liefde voor het wezen paard. Niet voor wat wij willen of denken dat goed is, maar vanuit het paard bekeken.
Wanneer we deze liefde voorop stellen, is alles altijd goed. Onze geliefde paardensport staat zeker de laatste tijd niet altijd in een goed blaadje. Dat terwijl er zo veel liefde is voor onze dieren. Het is dan ook zeker geen onwil, de uitzonderingen natuurlijk daargelaten, maar die spreekwoordelijke rotte appel is echt maar een enkeling. Niemand staat ’s morgens op en denkt: “Vandaag ga ik mijn paard eens even pesten”, daar geloof ik niets van en heb ik nog nooit meegemaakt in ieder geval.
Toch zie ik soms ook dingen gebeuren, niet heel erg, maar die toch anders hadden gekund. Sterker nog, ik durf best toe te geven dat ik dat soms ook denk bij mijn eigen handelen. En dat terwijl wij het welzijn van onze paarden toch echt heel erg hoog op onze ladder hebben staan. En dan heb ik het niet alleen over de vele uren buiten, het sociale contact en het vele ruwvoer etc. Nee dan heb ik het over de interactie tussen ruiter en paard.
Gelijkgestemd in liefde voor het paard
Bij ons worden de mensen die in pension willen komen staan, hierop al geselecteerd. Nu is dat natuurlijk niet altijd even goed in te schatten, maar wanneer je heel duidelijk uitlegt hoe wij de omgangsvormen hier zien, filtert zich dat al heel snel uit. Dit maakt dat we aan de ene kant een heel uiteenlopende groep hebben qua ambities, maar aan de andere kant een heel gelijkgestemde groep hebben voor wat betreft de omgang met de paarden.
Er zijn tijden geweest (gelukkig jaren terug), dat ik soms met samengeknepen billen over mijn eigen terrein liep omdat ik dingen zag waar ik het niet mee eens was. Destijds heb ik dan ook al de keuze gemaakt dat ik nooit meer mijn mond zou houden. Klant, of geen klant, scheve gezichten, een ….jury gevonden worden worden, mij allemaal prima. Maar als ik iets zie dat me niet zint, dan zeg ik er iets van, op een normale manier natuurlijk, dat altijd.
Geen onwil, maar onkunde
Ik denk namelijk nogmaals dat het nooit onwil betreft, maar vaak onkunde. Niet beter weten, niet kunnen, zowel fysiek als mentaal en daar is dus een rol weggelegd voor diegenen die net even iets verder zijn in deze reis. Vandaar dat ik graag schrijf, in de hoop iemand te kunnen inspireren nog bewuster om te gaan met onze prachtige dieren.
Zo begon ik ook eind 2008 Equinova, mijn eigen trainingsstal waar ik het allemaal anders ging doen dan mij vroeger was geleerd. Ook ik heb leergeld betaald, niet alles is gegaan zoals ik het me had voorgesteld, maar ik ben trots op wat ik heb bereikt. Ik ben heel blij met de lieve mensen die zich bij Equinova hebben verzameld. Ook ben ik heel dankbaar voor de fijne plek die we voor de paarden hebben gecreëerd.
De liefde voor de paarden staat voorop. Wat heeft welk paard nodig om gelukkig te kunnen zijn en om met plezier het werk te kunnen uitvoeren? Dat blijft de key-question.
Zo ook voor de lieve B-pony Oreo. Ze is bij ons in training gekomen omdat ze verkocht moest worden, maar eerst nog veel moest leren. Wij mochten met haar aan de slag en wat deed ze het goed! Op de vraag wat Oreo nodig heeft om nu nog gelukkiger te zijn dan is dat een vast plekje, waar ze lekker veel buiten mag zijn, maar vooral liefde mag ontvangen van haar vaste nieuwe ruitertje.