Ik had vroeger geen eigen pony of paard. Trouw reed ik in beginsel iedere zaterdag op de manege. Na verloop van tijd kreeg ik de mogelijkheid daar om op veel verschillende paarden te rijden en ook mocht ik wat eigen paarden bij gaan rijden. Zodoende heb ik wel veel ervaring op kunnen doen, maar die drang naar een eigen paard dat bleef.
Toch ben ook ik op zeventien jarige leeftijd (net als velen) gestopt met rijden. Ik werkte, kreeg andere interesses en had er de balen van altijd afhankelijk van anderen te zijn, toch bleef het verlangen naar een eigen paard.
Toen ik negentien was kwam er een dame bij mij werken, Anouk. Al gauw bleek dat wij een gemeenschappelijke deler hadden, paarden! En zij had er een, maar ook tijdgebrek en zo vroeg ze mij of ik niet een paar keer per week haar paard wilde rijden en dat was niet tegen dovemansoren! Zo gezegd, zo gedaan en ik reed weer paard. Anouk vertelde mij dat ze nog een jong paard in de opfok in Friesland had staan en dat ze die moest verkopen, omdat ze niet beide paarden aan kon houden. Of ik mee wilde om haar op te halen, want alleen met een jong paard zo een eind rijden is niet verstandig. Ik hou wel van een avontuurtje, dus natuurlijk, op naar Friesland!
Het bleek, een in mijn ogen, prachtige zwarte merrie , ietwat rond en gezond met wat korte benen. Maar ik was verliefd! En zodoende kocht ik in eens mijn allereerste eigen paard. Een Kennedy x Pygmalion merrie van twee jaar oud. Ze heette True Love, maar werd omgedoopt tot Tzigane, wat zigeunerin betekent. Maar eigenlijk noemde we haar Mop oftewel Moppie. Gewoon een eigen paard en dat zo maar in eens!!!
De compagnon van mijn ex partner had een boerderij gekocht welke werd verbouwd, met stallen, weide en een bak. Wij verhuisden daarheen met de paarden en al snel breidde de veestapel zich uit. Mop werd drie jaar oud en we maakten haar zadelmak, dit ging niet geheel vanzelf, het was best een pittige tante, maar achteraf gezien heeft daarin heel veel aan mij gelegen. Tja, wat wist ik er nu eigenlijk van.. maar al doende leert men zeggen ze niet voor niets. Onze allereerste wedstrijd in de B, ik weet het nog als de dag van gisteren. Iedereen kwam kijken, echt iedereen! Nooit over nagedacht dat ze nog nooit een binnenbaan van de binnenkant had gezien en dat het wel eens spannend zou kunnen zijn. A fin, we gingen af als een kanonskogel met opstappen en ik werd na een diagonaal tegen de muur gekwakt, ondersteboven droop ik langs de bakrand naar beneden. Toch fijn dat er zo veel fans staan te kijken dan:-) Maar, de eerste proef onder luid gehinnik kunnen rijden, de tweede proef gewoon een mooie winstpunt in de pocket..
We deden alles samen, dressuur, springen en buiten rijden. We grapten altijd dat we de MopMop (ipv TomTom) bij ons hadden. Want wanneer we weer eens waren verdwaald op de Veluwe en het donker begon te worden, gooide ik mij teugels los en Mop bracht ons direct naar waar we waren begonnen. Wel eens waar hield ze dan geen rekening met ruiterpaden of laaghangende takken, maar ging in een rechte lijn, overal dwars doorheen rechtstreeks naar ons beginpunt.
Ik reed toen in mijn oude auto met mijn eigen oude trailer en mijn eigen paard overal heen. We crosten over het strand, het ultieme gevoel van vrijheid was dat voor mij, ik voelde me zo intens rijk dan! Ik kon alles met haar, lezen en schrijven. Ik dacht iets, zij deed het. Ze was pittig en knetterheet, maar ik voelde me altijd veilig op haar.
We reden onze eerste officiële springwedstrijd, iets waar ik echt geen held in ben. Maar ik wist, zij sprong altijd, hoe ik ook stuurde of hoe we ook uit kwamen. Een stuurfout van mij kostte ons een winstpunt, maar zij deed het gewoon. Tijdens de springles reed ik op de nieuwe sloot af en de instructeur riep nog: “Niet doen!” Maar ja hoor, dat deden we ook gewoon even.
In de dressuursport was ze fantastisch, ze had een sterk achterbeen en kon ondanks haar korte voorbeen prima bewegen. Zij was mijn eerste paard en ik trainde haar zoals de oefeningen volgen in de wedstrijden, eerst contragalop en daarna een vliegende wissel. Twee en een half jaar duurde het voor ze een wissel sprong omdat ik haar zo bevestigd had in de contragalop. Maar toen ze eenmaal die wissel sprong, stopte ze er niet meer mee. Ik kan me nog goed een dag herinneren dat we na een lange tijd weer eens de ring betraden en dat Mop acht wissels sprong (onbedoeld voor alle duidelijkheid) tussen het bij A binnen komen en op X halt houden en groeten. Ik kon er enkel om lachen.
We behaalden samen het Zzlicht en dit was voor haar lang niet haar max. Ik behaalde mijn Orun instructeurdiploma’s met haar evenals mijn Freestyle instructeurdiploma’s.
Ze werd moeder van twee prachtige donkere hengsten, Khubilai en G-Star. De laatst genoemde, met als vader Wonderboy, heb ik nog steeds in mijn bezit en hij lijkt in zo verschrikkelijk veel dingen op zijn moeder. Aan de ene kant dat nuchtere, maar aan de andere kant heel erg veel karakter. Ik weet nog zo goed dat bij de geboorte van de eerste ze lag uit te puffen, het veulen achter haar begon te hinniken en ze beurtelings mij aankeek en dan weer achter zich alsof ze mij vragen wou: “Wat ligt daar nu?”
Mop raakte kreupel, aan een voorbeen. Het hoefgewricht werd ingespoten, omdat daar een ontsteking zat. Het kwam steeds sneller terug, tot uiteindelijk bleek dat er botwoekering was ontstaan op de plek waar er werd ingespoten. Sindsdien laat ik nooit meer een gewricht inspuiten, ik heb mezelf vervloekt erom, maar wat wist ik ervan…
Ze was in de kracht van haar leven, 13 jaar oud, voelde zich prima en zag eruit om door een ringetje te halen, behalve dat voetje, dat werkte niet meer mee. Ik liet een zenuwsnede uitvoeren en hoopte dat ze daarmee nog jaren als grasmaaier en vriendin mocht fungeren, maar ook dit haalde niets uit. Ik wist haar in een trial te krijgen dat in Engeland liep voor een nieuw medicijn, maar ook dit mocht niet meer baten.
Toen ze eenmaal in stal ging liggen, helemaal plat en zich helemaal afsloot besloot ik dat het genoeg was. Tot op het laatste moment glansde ze als een spiegel, was ze rond en gezond en rende ze bokkend en springend op drie benen door de wei.
Ik heb haar in laten slapen, nu 4 jaar geleden, ik ben bij haar gebleven tot ze weg was en heb haar langs de weg gelegd. Ik wilde er niet bij zijn als ze werd opgehaald, dat wilde ik niet als laatste beeld in mijn herinnering en ben daarom met mijn (inmiddels) andere paarden een rit gaan maken over de heide en door het bos.
Mop, mijn mooie, lieve meisje, ik ben je zo ontzettend dankbaar voor de prachtige tijd met jou, de geweldige herinneringen, de schat aan ervaring die ik door jou heb opgedaan en jouw bijzondere zoon. Het spijt me dat ik voor jou niet meer heb kunnen doen. Een diepe buiging voor jou, ik zal je nooit vergeten…
Liefs Nicky