Saartje was een heerlijk veulen, heel nieuwsgierig en vol vertrouwen. Mooi bergopwaarts gebouwd net als moeders en prachtig lange benen.
Mij viel na verloop van tijd op dat haar achterbeentjes niet helemaal recht stonden. Iedereen die ik er naar vroeg die er een beetje verstand van had zei: “Wacht maar af, dat trekt wel recht.”
We hadden een veulen wat net wat eerder was geboren die wat week in de koot stond in eerste instantie, waarvan iedereen hetzelfde had gezegd. Dit trok dan ook helemaal goed, dus ik hield me daar maar aan vast.
Toch zat het mij niet lekker en maakte ik er foto’s en een filmpje van. Toen ik met mijn andere paard in de kliniek in België was vroeg ik de arts of hij eens naar die achterbeentjes wilde kijken. Zijn woorden waren toen: “Amai, da’s niet best, die moet deze week nog onder het mes, anders hoeft het niet meer en is ze afgeschreven.” Slik….
Dus alles op alles en nog dezelfde week met merrie en veulen naar de kliniek in België. Het binnenwerk uit de trailer, spanband om de trailer, zodat de kleine meid nooit het voordeurtje open zou krijgen en rijden maar.
Na verder o.a. röntgenologisch onderzoek bleek dat het veulen te hard groeide, waardoor er ontstekingen ontstonden in de groeischijven van de kogels en spronggewrichten in de achterbenen. Door deze ontstekingen groeide de groeischijven aan de ene kant harder dan de andere kant. Hierdoor kwamen de kogelgewrichten bol aan de buitenkant, O-benig en de spronggewrichten bol aan de binnenkant, X-benig zeg maar. Wanneer er niets aan gedaan zou worden zou dit verder scheef groeien waardoor er geen best leven voor haar in het vooruitzicht lag. De prognose van een operatie waren gelukkig heel goed.
Tja, wat doe je dan… Daar hoef je niet lang over na te denken als het je trots, je oogappeltje, je prinsesje is. Wanneer je het puur zakelijk zou bekijken zou je misschien een andere conclusie trekken, maar als ik iets niet ben op dat gebied, is het wel zakelijk zijn.
Ze konden direct die dag plek maken voor een operatie omdat ik er graag bij wilde zijn zodat ik alles kon zien. Ik vind dat namelijk reuze interessant! Ze hebben daar een prachtige operatiekamer met aan een zijde allemaal glas zodat je alles kunt volgen. Met heel erg veel zorg en kunde hebben ze de dames gescheiden, Saartje onder narcose gebracht en op tafel gelegd. Alle vier de gewrichten zijn geopend geweest. Bij alle gewrichten is er een sneetje gemaakt in het botvlies waardoor er aan die zijde een reactie optreedt waardoor het meer gaat groeien. Bij een gewricht was dit niet voldoende en hebben ze een schroef geplaatst zodat die zijde niet meer kon groeien. De operatie was geslaagd! Haar beentjes werden van top tot teen in het verband gezet en nadat ze bijgekomen was van de narcose mocht ze weer bij moeders. Ze hebben nog een aantal dagen op de kliniek doorgebracht voordat ze weer mee naar huis mochten.
Thuis werd het om de dag verband wisselen wat ervoor gezorgd heeft dat ze nog handtammer werd dan ze al was. We moesten in de gaten houden wanneer de beentjes recht stonden want dan moest de schroef eruit worden gehaald.
Wat een hele vervelende bijkomstigheid was, is dat het veulen op boxrust moest en ja, hoe doe je dat als het zogende is en rust moet houden? Dan kun je dus niet de merrie uit stal halen. Daarnaast kreeg het veulen dus te veel eiwitten binnen waardoor het zo hard groeide. Dit zorgde ervoor dat de merrie geen krachtvoer meer mocht terwijl ze wel volop melk gaf. Wat een drama was dat, er bleef niets van mijn prachtige merrie over. We deden er alles aan, onbeperkt ruwvoer, we bouwden een box grenzend aan de binnenbaan zodat het veulen daarin kon en ik de merrie wat kon laten bewegen. Bewegen wilde ze op een gegeven moment niet eens meer, ze was zo mager en zo lusteloos dat ik besloot dat het genoeg was.
Het veulen mocht eigenlijk niet worden afgespeend, maar ik ging ook mijn merrie hier niet aan onder door laten gaan. We hebben toen de tegenoverliggende box in orde gemaakt door de tralies af te schermen waardoor ze er niet tussendoor kon met haar voetjes en Saartje verhuisd. Gelukkig viel dit toen alles mee en konden we de Diva weer als een Diva gaan behandelen en mondjesmaat weer op gaan voeren en conditie op laten bouwen. Het heeft minimaal anderhalf jaar geduurd voor Diva weer een beetje op krachten was en ik vind eigenlijk dat ze nu pas zo ver is als dat ik toen der tijd afsloot. Ik heb dan ook besloten om mijn topper niet meer te laten dekken omdat ik echt met haar in de sport verder wil. Als er nog een veulen komt is dit door middel van een draagmerrie.
Na een poosje mocht Saartje weer gaan bewegen en stond ze samen met onze pony King en mijn ouwetje Kafka bij ons aan huis. Haar beentjes groeide helemaal recht wat maakte dat de schroef eruit mocht. Ook deze operatie verliep prima en zo kwam de tijd dat ze voor het eerst ’s zomers de opfok in ging.
Mijn jonge paarden staan ’s winters altijd thuis en ’s zomers in de opfok. Ik vind het belangrijk dat de paarden veel buiten komen en dit is iets dat ik thuis in de winter kan waarborgen. Daarnaast ben ik geen grote voorstander van groepshuisvesting op stal en allemaal leeftijdsgenoten bij elkaar. Thuis een gevarieerde kudde overdag en ’s nachts alleen in een box en ’s zomers met leeftijdsgenootjes dag en nacht buiten.
Ze moeten altijd lachen daar wanneer wij een paard brengen of halen, zo ook weer de laatste keer. Een heleboel zijn aan het tobben om de paarden gevangen en op de wagen te krijgen. Wij komen aan, dan staat het prinsesje al aan het hek te wachten, ze steekt zelf haar hoofd in het halster, loopt zo keurig bij al haar vriendinnetjes vandaan zo in een keer de trailer op. Wel neem ik altijd een ander rustig paard mee als steun voor onderweg. Trots ben ik dan, dat ze zo veel vertrouwen heeft in de mens, ondanks wat ze al heeft meegemaakt. Blij ben ik dat we doen de stap genomen hebben en nu een prachtige bijna 3-jarige hebben staan waar ik eigenlijk niet kan wachten om mee te beginnen!
Nicky Star